Przeszczep allogeniczny , tzn. gdy gdy szpik pochodzi od innej osoby. Może pochodzić od dawcy rodzinnego lub osoby obcej, tzw. dawcy niespokrewnionego.

        Przeszczepianie szpiku polega na dożylnym podaniu komórek krwiotwórczych choremu, które później wraz z krwią, trafiają do jam szpikowych kości. Zabieg ten wygląda jak zwykła kroplówka i trwa kilkadziesiąt minut.
        Wcześniej jednak własny szpik chorego musi zostać całkowicie zniszczony. W ten sposób chory zostaje całkowicie pozbawiony układu odpornościowego i jest bezbronny wobec najmniejszych nawet infekcji. Proces ten nazywany jest fachowo ablacja szpiku i ma na celu zniszczenie szpiku pacjenta, komórek nowotworowych oraz zrobienie miejsca dla nowego szpiku.
        By do tego doprowadzić stosuje się bardzo duże dawki leków cytotoksycznych oraz często dodatkowo napromieniowuje się całe ciało.

        Taka ingerencja w organizm człowieka powoduje ciężkie ale na szczęście odwracalne objawy uboczne. Najczęściej są to silne wymioty, utrata smaku, zaburzenie koordynacji ruchów, wypadanie włosów, zapalenie skóry i zapalenie spojówek. Możliwe są także krwotoczne zapalenia pęcherza moczowego, połączone z krwiomoczem.

        Leczenie przygotowawcze jest bardzo ciężkie do zniesienia dla pacjenta lecz niestety konieczne . Jest warunkiem do podjęcia zabiegu przeszczepu szpiku kostnego.
Po przeszczepie chory musi przebywać w całkowitej izolacji. Żyć w jałowym środowisku, bez kontaktu z otoczeniem. Nawet podawany pokarm musi być zupełnie wyjałowiony.
         Pacjent przebywa w pokoju, w którym powietrze jest całkowicie wyjałowione. Przepuszcza się je przez specjalne filtry zatrzymujące wirusy, bakterie i grzyby.

Personel medyczny i rodzina musi zawsze zakładać całkowicie sterylną odzież, w tym rękawiczki i maski. Kontakt z pacjentem jest ograniczony do minimum.
        Mimo to wszelkiego rodzaju infekcje atakują bezbronny organizm. Bardzo często wirusy, bakterie czy grzyby żyjące w organizmach ludzi, w normalnych warunkach niegroźne, teraz staja się najgorszym przeciwnikiem. Najczęściej są to wirusy opryszczki, półpaśca, cytomegalii, drożdżaki oraz gronkowce. W związku z tym pacjent jeszcze długo po przeszczepie musi przyjmować antybiotyki, leki przeciwwirusowe i przeciwgrzybicze.
        Nowe, białe krwinki pojawiające się we krwi pacjenta sygnalizują, że przeszczepiony szpik zasiedlił przestrzenie szpikowe i rozpoczęło się odtwarzanie zdrowej populacji komórek krwi. Następuje to najczęściej między 2-4 tygodniem od momentu przetoczenia szpiku. W tym czasie największym zagrożeniem jest choroba zwana "chorobą przeszczep przeciwko gospodarzowi".
        Przeszczepiony szpik "odkrywa" że znajduje się w obcym organiźmie i zaczyna się bronić. Nowy szpik chce "odrzucić" organizm, w którym się znalazł.
        Niezależnie od prowadzonej profilaktyki tego powikłania "choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi" występuje u około 80% pacjentów. Ma bardzo zróżnicowany przebieg. Bywa, że przyjmując ostrą postać może stać się przyczyną śmierci. W związku z tym, w wypadku wystąpienia tego powikłania, chory musi przyjmować dodatkowe leki osłabiające odporność (immunosupresyjne), w tym często duże dawki sterydów.

        Zdarza się także, że "choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi" przyjmuje postać przewlekłą i trwa przez całe życie pacjenta. Może się okresowo zaostrzać lub przebiegać progresywnie.
        Często jednak, dzięki odpowiedniemu leczeniu, "chorobę przeszczep przeciwko gospodarzowi" można skutecznie powstrzymać i chory wraca powoli do normalnego życia.